در دنیای دیجیتال امروز اطلاعاتی درباره سیستم های مختلف انتقال داده به وسیله فیبر نوری از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. در این مقاله سعی می کنیم در مورد واژه pdh توضیحات واضحی ارائه بدهیم.
مفهوم pdh چیست؟
سلسله مراتب دیجیتال پلسیاکرانوس که به طور اختصار با pdh شناخته می شود و مخفف “Plesiochronous Digital Hierarchy” است. شبکه pdh یک فناوری انتقال شبکه ارتباط از راه دور است که برای انتقال حجم زیادی از داده از طریق شبکه های دیجیتال در مقیاس بزرگ طراحی شده است.
طراحی pdh اجازه می دهد تا جریان داده ها بدون داشتن هم زمان برای همگام سازی مبادلات سیگنال امکان پذیر شود (ساعت هایی که در زمان های مشابه کار می کنند، کاملا هماهنگ هستند). ساعت های pdh بسیار نزدیک هستند؛ اما دقیقا به موقع با یکدیگر کار نمی کنند، بنابراین هنگام مالتی پلکس شدن، زمان رسیدن سیگنال ممکن است متفاوت باشد زیرا سرعت انتقال مستقیما با سرعت کلاک ارتباط دارد. شبکه pdh اجازه می دهد تا برای جبران اختلاف زمان، هر جریان از یک سیگنال چند منظوره کمی پر شود تا جریان اصلی داده دقیقا همانطور که ارسال شده است، دوباره تشکیل شود.
اصطلاح plesiochronous به معنای «تقریبا همزمان» است. شبکه pdh معمولا از سرعت انتقال داده ۲۰۴۸ کیلوبیت بر ثانیه پشتیبانی می کند. میزان داده توسط ساعتی در دستگاه کنترل می شود که داده را تولید می کند.
این فرآیند همگام سازی حیاتی از آنجاست که نام “plesiochronous” از آن می آید. این کلمه مشتق شده از کلمه یونانی “plesio” به معنی «نزدیک» و “chronous” به معنی «زمان» است. این بدان معنی است که جریان بیت از منابع مختلف دارای زمان دقیقا یکسان نیستند، حتی اگر نرخ بیت اسمی یکسان باشد. هر یک از تجهیزات مبادله از ساعت داخلی مخصوص به خود، برای اهداف زمانبندی استفاده می کنند. اگرچه این ساعت ها بسیار دقیق هستند اما هماهنگ نیستند و در نرخ واقعی بیت انشعابات که در یک سطح مالتی پلکسینگ مشخص تغذیه می شوند، تفاوت کافی وجود خواهد داشت تا نیاز به سربار اضافی داشته باشد تا هماهنگی لازم فراهم شود.
کاربرد pdh چیست؟
با سیگنال های مالتی پلکسینگ، میزان ساعت در هر جریان درون مالتی پلکس می تواند اندکی متفاوت باشد. این می تواند به دلایل زیادی رخ دهد. هنگامی که یک جریان مالتی پلکس وارد می شود، باید مکانیزمی برای بازسازی جریان های مختلف در فرم سیگنال اصلی وجود داشته باشد. با رسیدن سیگنال ها به زمان های مختلف، باید راهی وجود داشته باشد که همگی آنها به صورت هم زمان برای چند برابر سازی معکوس در دسترس باشند؛ بنابراین pdh بیت ها را سیگنال می کند تا وقتی که همه طول ها یکسان شوند، در آن زمان، آنها می توانند با موفقیت چندگانه سازی شوند. سپس بیت های پر شده، جدا شوند.
به طور کلی نرخ داده در کانال پرسرعت، همان مجموع نرخ داده در کانال های با سرعت پایین خواهد بود. اگر نرخ داده ها در این کانال ها یکسان باشد، یا ضرب های ساده ای از برخی از نرخ های پایه رایج باشد، این نرخ کل چندین برابر داده در کانال های شاخه خواهد بود. در عمل، نرخ داده ها در سرشاخه ها دقیق نخواهد بود و برای این امر کانال پرسرعت باید نرخ داده کلی را بیشتر از مجموع نرخ داده های سرشاخه ها داشته باشد.
از آنجا که کانال پرسرعت در شبکه pdh تقریبا هم زمان است، لازم است بیت های «پر کننده» وارد شده، سپس بعداً دور انداخته شوند. پر کردن بیت، فرایند درج بیت های غیر اطلاعاتی در داده ها برای تجزیه الگوهای بیت برای تأثیرگذاری هم زمان بر انتقال اطلاعات است. این پروتکل به طور گسترده ای در پروتکل های شبکه و ارتباطات مورد استفاده قرار می گیرد که در آن پر کردن بیت بخشی لازم از فرایند انتقال است. پر کردن بیت معمولا برای بالا بردن سرعت انتقال بیت یا پر کردن فریم ها استفاده می شود.
مزایای pdh چیست؟
جالب است بدانید اگر مزایای شبکه pdh نبود این شبکه برای فیبر نوری تا به حال در جهان منسوخ شده بود. این شبکه طوری طراحی شده است که با پیشرفت تکنولوژی همچنان مزایای خود را حفظ کرده و نسبت به دیگر شبکه های مشابه، دارای مزیت رقابتی هستند. این مزایا عبارت هستند از:
- تجهیزات به اندازه کافی کوچک برای استفاده در کابینت های خیابان؛
- مناسب برای اتصالات نقطه به نقطه؛
- پشتیبانی مقرون به صرفه از شبکه های مورد دسترس.
در مجموعه PFC، تعداد زیادی از قطعات pdh را ذخیره، تعمیر و نوسازی می کنیم. کافی است مجموعه ما را دنبال کنید و برای کسب اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.